Öyle bir boşluktayız
Ne akıp giden zamanın
Ne de doğanın uyandığı baharın farkındayız
Gelincikler, papatyalar, tüm kır çiçekleri açmış
Ekinler tarlada
Otlar yeşertirken yol boylarını, bayırları
Sarı çiçeğiyle toprakta salınan çiğdemi göremeden
Ağır koltuklarımızda
Dişe dokunur gösterimlerine hasret kaldığımız beyaz cam karşısında
“Ah”lı, “Off”lu ortamlardayız
“Bugün de akşam oldu.” deriz
Bilmeyiz ki gün gelecek, akşamlar da olmayacak
Yaşamak isterdik son düzlüğü kalan hayatımızı
Eşimiz, dostumuz, sevdiklerimizle
Dökülen yapraklarla birlikte
Her an biraz daha solgunlaşan sonbaharımızı
En büyük zevkimiz oldu şimdi
Eğer yasak değilse sokağa çıkmak
Güneşin olduğu günlerde üç beş arkadaşla
Parklarda
Havadan sudan
Günlük yaşamdan
Ve daha başka söyleşmek adına ürettiğimiz konulardan
Konuşmak
“Nereye koşuyoruz?” diye bazen sorarım kendi kendime
“Önce ekmekler bozuldu sonra her şey” sözü gelir aklıma
“Umut tükenmez, insan tükenmez” diye avunurum
Aydınlığa, güzelliklere kavuştuğu gün ülkem
Mutlu olurum
“Ümit, ruhun gençliğidir” demiş bir düşünür
“Ümit fakirin ekmeği” demiş bir başka şair
Ne güzel söylemişler
Her zaman umutlu olmaktan yanayım
Umutlar da tükenirse
Kalır mı hayatın bir anlamı
Şu koltukta bunları düşündüm
Ben sizlere başka ne anlatayım
............................................................
Numan Kurt
4 Nisan 2021
