DÖRT GÜZEL İNSAN, DÖRT İYİ ÖĞRETMEN

(Mehmet İçen, Zafer Doğan, Can ve Nesrin Moran için)

***

Aramızdan ayrılan, bu dünyaya veda eden arkadaşlarımız için ,

onların anısına zaman zaman yazılar yazarım.

Kırşehir Erkek İlköğretmen Okulu'ndan 1969'da iki yüz elli sekiz kişi mezun olmuşuz. Şimdi yetmişten fazla arkadaşımız aramızda yok. Bunlardan Yaşar Yalçın, Kore (Koray) Yavuz, Erdoğan Deveci için duygularımı dile getirmiştim.

Okulumuzun ilk mezunlarından Mehmet İçen ve Zafer Doğan çok sevdiğim ağabeylerimdi. Can ve Nesrin Moran da on altı yıl aynı okulda birlikte çalıştığım arkadaşlarım. Onlar için de yazdım. Bu "24 Kasım Öğretmenler Günü"nde aramızdan ayrılan tüm öğretmenler ve dört saygıdeğer öğretmen için paylaşmak istedim.

Hepsi huzur içinde uyusunlar.

***

İkisi de göçüp gittiler, kırk yıl arayla

İyi arkadaştılar

Çok olurdu birliktelikleri yaşadıkları zamanda

Bir tuhaf kazayla veda etti dünyaya Mehmet İçen

Onu anlatmıştım

Yıllar önce bir yazımda

Ve ikisini yine buluşturdum ben

Zafer ağabeyi de andım

Yazdım ak kağıda ne varsa dilimden dökülen

…….

(Zafer Doğan için)

Yeğenlerinin çok olduğundan mıdır

“Yeğen” derdi kendinden küçüklere Zafer Doğan

Ben de şaka yollu ona “yeğen” derdim

En az sekiz dokuz yaş büyüktü benden

Takılırdım

“Sen hiç kocamayacaksın!” diye

Hayat bu

Çok kocamasa da göçüp gitti bile

Atatürkçü, aydın öğretmen Zafer ağabeyim

Onlar göçüp gittikten sonra

Ben de hatıralarına saygıyla

Dilimin döndüğünce, kalemimin yettiğince

Yazıyorum

Başka ne diyeyim

Zafer ağabeyimi "Yeğen!" diye başlayan şakalarıyla

Dökülmemiş saçları

Ve de mavi boyalı Murat 124 arabasıyla

Hatırlıyorum

Adaylık da koydu

İlçesine belediye başkanı olup hizmet için

Ama olmadı

Değerdi, yerini bulmadı

Belki o çabalar, sıkıntılar yordu onu

Dilerim yattığı yerde rahat eder

*******

(Mehmet İçen için)

Mucur'a geldiğim ilk yıllarda çok sevdiğimiz bir arkadaşımız,

ağabeyimiz vardı: Mehmet İçen. Cumhuriyet İlkokulu'nda öğretmendi. Bu güzel insanı bir trafik kazasında 1970'li yılların sonunda yitirdik. Hiç unutamadığımız arkadaşımızın bir fotoğrafını gördüm bilgisayarda. Bugün de o güzel insan için yazdım. Ruhu şad olsun.

***

Ufacıktı

Yüreği koskocaman

Neredeyse kırk yıl olacak

Ama

Biz sevenlerince

Bu gönül dostu güzel adam

Hiç unutulmadı, hep gönüllerde yaşadı

1970’li yılların sonunda

Bahar çiçeklerinin açtığı

Doğanın insanlara gülümsediği bir mayısta

Hem de işçi bayramında

Dedi ki anası ona

“Bugün topla kardeşlerini, çoluk çocuğu

Ben de geleyim sizinle

Bu güzel bahar gününde

Hep birlikte gidelim pikniğe”

Anlamsız bir kavganın küçücük bir kasabada bile sürdüğü

Kardeşin kardeşe düşman olduğu günlerde

Korkuları vardı ananın

Ana yüreği dayanmazdı

Bir zarar gelirse çocuklarına

Güzel günde güneş yükselirken kuşluk vakti

Bindiler “çayır”a gitmek için

Küçük oğul Ramazan’ın sürdüğü

Arabalarına

Neşe içinde vardılar

Mucur’un değişmez piknik yeri “çayır”a

Yediler, içtiler, söz sohbet

Oynadılar çocuklar neşe içinde

Dönmek gerekirdi gün devrilirken akşam vaktinde

Doluştular arkası açık arabalarına

Mehmet ve Yusuf öğretmenler

Oturmuşlardı

Ayaklarına sallayıp

En arkaya

Karşıya geçmek için beklerken arabaları

Bir kamyon

Yoldan çıkmış geliyordu

Üstlerine doğru

İkisi de atladılar arabadan, kaçıştılar sağa sola

Mehmet öğretmenin peşinden gitti

Şoförü uyumuş kamyon

Vurdu bu güzel insana

Savurdu onu yola

Acı haberi duyduk bir grup arkadaş otururken

Ahraz, işaretlerle anlattı olanı biteni

Koştuk, neler olduğunu öğrenmek için

Çevirdik o yoldan geleni gideni

Kırşehir’de hastahaneye kaldırılmıştı

Toplandık birkaç arkadaş

Gittik yanına

Şehrin ışıkları yanarken

İyi gördük, yatıyordu, konuşuyordu

Bir de kızdı dedi ki bize:

“Ben, iyiyim, ne işiniz var akşam akşam

Haydi gidin evlerinize”

O haliyle bile bizi düşünüyordu

Gecenin bu vaktinde gelişimize

Üzülüyordu

Mutlu olduk biz de

Döndük keyifle evlerimize

Nerden bilirdik belden aşağısının tutmadığını

Ertesi gün duyduk gittiğini Ankara’ya

Dua ettik iyileşip dönmesi için yuvaya

Olmadı

Kara haberi geldi iki gün sonra

Tüm sevenleri yandık, ağladık ona

Babasız kalmıştı üç çocuk

Bir de genç yaşında eşini kaybeden ana

Son görevimizi yapmak için

Gittiğimizde mezarlığa

Uğurlarken sevgili arkadaşımızı

Oğlu Murat’ın

O zaman üç ya da dört yaşındaki Murat’ın

Olanların farkında olmadan duruşu mezar başında

Perişan etti bizi

Göz yaşlarına boğdu, ağlattı hepimizi

Ne zaman bir araya gelsek

O yıllardaki arkadaşlarla

Anlatırız

Bu aydın düşünceli Cumhuriyet öğretmeninin

Mehmet İçen’in ne güzel insan olduğunu

Kırk yıl da geçse aradan

Unutamadık biz onu

*******

(Can ve Nesrin Moran için)

Can ve Nesrin Moran

İki iyi öğretmen, iki güzel insan

Bir İstanbul efendisi babaları

Mucur'un unutulmaz, yardımsever doktoru Şinasi Moran

On altı yıl aynı okulda çalıştık Nesrin ve Can'la

Dostlukla, arkadaşlıkla

Birbirimize hiç kırılmadan

Öğrencilerinin sevdiği başarılı, güzel öğretmenlerdi

Öğretmenlikte özverileri bir yana

Bir de ilçeye yeni atanan öğretmenlere kapılarını açar

Yardım ederlerdi

Anılarımız çok onlarla hangi birini anlatayım

Zaman aktı geçti

Ankara'da da kesişti yollarımız

Hiç kopmadı dostluğumuz, arkadaşlığımız

Ama hayat bu

Daha genç sayılacak yaşta

Emeklilikten sonra

Dershanelerde emek verirken öğrencilerine

Nesrin veda etti iki binli yılların başında hayata

Yalnızlık kolay mı

On yıl kadar yalnız yaşadı Can arkadaşım

Gelirdi yanıma ara sıra

Onunla yaşadığım çok olay var da birini hiç unutmam

Bize geldi bir bayram günü

Elinde bir kutu kestane şekeri

İkram için açtığımızda sıcaktan olacak erimişti hepsi

Utandı, sıkıldı sanki bir suçu varmış gibi

“Ben, şimdi erimemişini alır gelirim.” diye tutturdu

Yalvar yakar zor engelledik

“Olur mu öyle şey, lütfen bunda utanacak ne var?” dedik

İçki, tütün nedir bilmeyen arkadaşım

Yalnızlığa dayanamamış olmalı ki

O da gitti eşinden on yıl sonra

Emek verdiler öğrencilerine

Unutulmaz arkadaşlık, dostluk bıraktılar bizlere

Bilirim ki Mucur minnetdardır

Babanıza ve sizlere

..................................................

Numan Kurt

2 Aralık 2023