Önce sabah güneşi düşerdi
Yer yataklarında yattığımız odalara
Bizden biriydi sanki
Yüzümüze konup kaçan karasinekler
Beş altı yaşlarında çocukken daha
Akşam korkup karanlıktan
Çıkamadık mı dışarıya
Bilin ki kaçırırdık o gece yatağa
Hani derler ya
“Sabah güneşi güzele düşer.” diye
Biz kurutalım diye uğraşırken kaçırdığımızı
Yatakta dönerken bir sağa bir sola
Sinekler uçuş yaparken tepemizde
Ne güzele düşmesi kardeşim
Güneş, o kerpiç evlerin ufacık pencerelerinden düşerdi
Yatakta kıvranan sidikliye
Dön babam dön
Ne kadar dönersen dön
“Gene mi işedin?” diye bağırırdı analarımız
Serilirdi
Kapı önüne ya da kerpiç duvar üstüne döşeğimiz, yorganımız
Aklıma bunlar geldi
Klavye önümde, masa başında
Nedendir bilmem anlatmıştım ya önceleri
Dört bölüm halinde
Çocuklukta yaşadığım bölük pörçükleri
“Bu da beşincisi olsun” dedim
Sanırım bu sefer
Okuyanları da biraz gülümsettim
Öylesine uzak kalmış ki
Çocuklukta yaşadıklarım
Sanki bir sis perdesinin arkasında
Tüm hatırladıklarım
“Hangi oyunları oynardık?” diye
Sordum kendi kendime
“Anlat bakalım hepsini!” deseler
Anlatamam
Hepsi bölük pörçük, hepsi yarım
Fazla isteğimiz yoktu ana babadan
Bilmezdik gofreti, çikolatayı
Fındıklı, fıstıklı baklavayı
Koluna burnumuzu sildiğimiz
Yakasız işlik giyen köy çocuklarıydık
Diz kapaklarımız yaralı
Pantolonlarımız kırk yamalı
Daha neler neler
Gün gelir o yaşananlar da kağıda düşer
Yaştaşlarım çocukluklarını ansınlar
Ola ki gençler de okursa
Hayatın, yaşadıkları zamanın değerini anlasınlar
Elimden geldiğince dilimin döndüğünce
Aktardım ben geçmişi geleceğe
Umarım mutlu büyür ülkemde çocuklar
Aydınlık ve güzel olur
Yarınlar
Numan Kurt
5 KASIM 2017
5 KASIM 2017
