***
“Anlatamıyorum...” demişti Orhan Veli
“Bir yer var, biliyorum
Her şeyi söylemek mümkün
Epeyce yaklaşmışım, duyuyorum
Anlatamıyorum”
Güzel ülkemin yok olan kentlerini
Kahramanmaraş'ı, Malatya'yı, Adıyaman'ı, Adana'yı
Topraklarımıza sonradan kattığımız
Ama şimdi haritadan silinen Hatay'ı
Osmaniye, Gaziantep, İskenderun, Şanlıurfa, Diyarbakır'ı
Hepsi bir yana
Toprak altında kalan binlerce canı
Ölümü, acıyı, öfkeyi
Görüyorum, duyuyorum; ama anlatamıyorum
Enkazdan çıkarılan gül yüzlü çocuk
“Annem,” diyor, “annem nerede?”
Toz toprak içinde aç susuz genç kız
Çıkar çıkmaz bağırıyor gün ışığına
“Bırakın beni, ben de katılayım ailemi kurtarma çabalarınıza”
Bir baba
Yanında kızı, tabut içinde
İnanmıyor kızının gittiğine
Eli onun soğumuş ellerinde
Ve yıllarca kalesini koruyan bir güzel adam
Ağlıyor, yalvarıyor
“Ne olur yetişin, yardım edin!” diye diye
Enkazdan çıkan ele sevgiyle patisini uzatan köpek
Keşke senin kadar merhametli olsaydı
Bu binaların yapımına izin verenler
Umarım hesap verir
O utanmaz, vicdansız ve de hırsız müteahhitler, denetmenler
Şairin dediği gibi günler ağır
Altından kalkılacak, yüreğe gömülecek bir acı değil bu
Yuttu onları evler, kocaman devler gecenin karanlığında
Ve onlar güzel rüyalar görürken uykuda
Gül yüzlü çocuklar, gençler, analar babalar, her şey gitti
Sonsuza dek dinmez bir acı bu topraklarda
Türkü söylüyor yanık sesli bir kadın
“Maraş'tan bir haber geldi
Dediler ki Merik öldü
Keşke Merik ölmeseydi
Kesileydi elim kolum”
Ne Merikler ne Mehmetler gitti
Mezar oldu aymazlığın yapıları onlara
Dinlerken bu türküyü ekranda
Söz dinletemedim göz yaşlarıma
Çaresizim, elimden bir şey gelmiyor
Neler neler söylemek istiyorum ama
Dökemiyorum, anlatamıyorum duygularımı
Ak kağıda
......................................
Numan Kurt
5 Şubat 2024
