IŞIĞI BEKLERKEN

Evdeyiz
Ne kadar umursamaz, neşeli görünmek istesek de
Dönüp baktığımızda
Akıp geçen bunca yıla
Böyle bir tuhaflık yaşamamışız
Biraz da kederdeyiz

İki fotoğraf göndermiş çocuklar
Baktım birinde kuşlara yem atıyor Duru
Diğerinde balkona çadır kurmuş Yiğitalp'le Efe
Bir aydır hasretiz onları koklamaya
Burnumuzda tütüyor
Torunlar

Bunca yıl sonra hiç gelmezken aklımıza
Neler geldi başımıza
Dostlarla, arkadaşlarla buluşup
Söyleşip konuşacağımız
Şu baharın doyulmaz güzelliğinde
Yürüyüş, spor yapacağımız günlerde
Tutuklu kaldık
Kapalı kutu evlerde

Işığı görebilsek
Yakalayabilsek ipin ucunu
Ona da razıyız
Ne zaman, nasıl bitecek bu korkulu rüya
Kırlara, parklara çıkıp
“Merhaba!” diyecek miyiz bahara

Yazdım, çizdim, okudum
Ara ara sıra da olsa bir karamsarlık çöküyor içime
En çok da çocuklara üzülüyorum
Karşılarında park, oyun yerleri dururken
Balkona çadır kuran, kuşlara yem atan torunları
Özlüyorum

Umutluyum
Her karanlığın sonu aydınlıktır misali
Zorunlu “Evde kal!” günlerinde bıraksam da ak sakalı
Geçecek bugünler
Pek çok güzelliğin değerini yitirince anlayanlar
Özgürlüğün, sağlığın da değerini
O zaman bilecekler
........................................
Numan Kurt
13 Nisan 2020