KERPİÇ DUVAR DİBİNDE (Fotoğraflara şiirler)

O yıllanmış siyah beyaz fotoğraflar

Bize neler neler anlatırlar

Doktor-Yazar Muzaffer Hacıhasanoğlu'nun "Bir Fotoğraf Canlanıyor" adlı öyküsü beni çok etkilemiştir. O öyküde direkte elektrik akımına kapılan bir işçinin cebinden düşen, çamura bulanmış bir aile fotoğrafındaki kişilerin tek tek yaşadıkları anlatılır. Ben de altmış yıl önce köy evimizin duvarı dibinde çekilen siyah beyaz fotoğraflarımızı görünce o yıllara dönüp yazmaktan kendimi alıkoyamıyorum.

Yazılanlar aşağıdaki birinci ve ikinci fotoğraflar içindir.

***

İki fotoğraf

Altmış yıl öncesinden kalan

Köy evimizin duvar dibinde

Nasıl da bakmışız İlicekli Debrah'ın objektifine

O günkü halimiz yansımış ak kağıt üstüne

Anam kırk beş belikli

Paltosuyla oturuyor ameliyattan yeni çıkan babam

Ben; ablak yüzlü, tombul, göbekli

Ağabeyim sonraki halinin aksine ince ve zayıf

Kız kardeşlerim, korkulu gözlerle meraklı

Kerpiç evimizin duvar dibinde

Şimdi bu fotoğraflardakilerden üçü yok

Göçüp gittiler bu zaman tünelinde

Babam

Kaşlar hep çatık

Güldüğünü pek görmezdik gençliğinde

Mahallenin çocuklarını "Hasan Çavuş geliyor!" diye korkuturdu anneleri

Dövmezdi, sövmezdi ama

O sinirlenince saklanacak delik arardık

Ne zamanki yaşlandı

Sık sık ağlarken görünce

Anladık ki

Hiç de katı yürekli değilmiş bu adam

Sevgisini hep saklamış içinde

Yaptığı çörekler gibi yumuşacık

Toprak yüzlü anam

Memur eşiydi güya

Kooperatifte çalışırdı babam

Ama anamın da farkı yoktu

Köydeki diğer kadınlardan

Evin işleri bir yana

Ahırda mal, davar

Bir de tarlada çalışmak var

Tüm köy kadınları gibi

Adlarıyla bile seslenmezdi kocalar

"Gıeyz" derdi babam

Adı mı, adı Hürü'ydü

Fotoğrafta da en arkada durduğu gibi

Tüm ömrünce babamın iki adım gerisinde yürüdü

Büyük ağabeyim yok ilk fotoğrafta

Yatılı okurdu o zaman öğretmen okulunda

Boyu posu, yakışıklılığı

Hayranlık uyandırırdı her görende

Bu dizeleri yazıyorsam heyecanla, hüzünle

O öğretti bana pek çok şeyi

Benim de öğretmenim oldu bir dönemde

Diğer ağabeyim fotoğrafın solunda

O zaman incecik zayıf

Üç yaş büyük olsa da benden

Ben daha iriydim bedenen

Onun da emekleri çok köyümüzün çocuklarında

O da öğretmendi

Emekliliğinde torunlarıyla mutlu yaşarken iki bin sekizde

Bir ekim gününde

İçimizde onulmaz acılarla

Bırakıp gitti bizi erkenden

Babam palto giymiş

Üşüyor, Ankara'dan yeni gelmiş ameliyatlı

Biz, iki kardeş tişörtlü

Kız kardeşlerim daha çok küçük

Saçlar taranmamış

Fotoğraf makinesini yeni görmüşler

Giysiler bir tarafa kaymış, gözler meraklı

Ben mi

İşte çocukluğum bu fotoğrafta

Şimdilerde ise içimde anlatmak istediğim

Ne duygular saklı

Beş kardeştik

Üç erkek, iki kız

Nasıl da sevinmişiz ikinci fotoğraf çekilirken

Beşimiz bir ak kağıda sığmışız

Belli ki bu fotoğraf daha sonra çekilmiş

Kılık kıyafetimiz biraz daha düzelmiş

Ara sıra alırım karşıma

Debrah amcanın çektiği bu fotoğrafları

Birden aklıma hücum eder

O yılların sisler arkasında kalan hatıraları

Bu fotoğraflar

Geçmişin tanıklarıdır bir bakıma

Hüzünlendirir beni zaman zaman baktıkça

"Ne idin, ne oldun?" derler sanki bana

..................................

Numan Kurt
....................................................................................................................................................

"FOTOĞRAFLARA ŞİİRLER" paylaşımına devam....

30 Temmuz 2014, Ramazan Bayramı'nın üçüncü günü kız kardeşim Kezban Üçhöyük'ün bahçesinde tüm ailem...

***

(1. Fotoğraf)

NASIL DA ÇOĞALDIK YILLAR İÇİNDE

Ne kadar da çoğalmışız yıllar içinde
Köyde üç aileydik elli yıl öncesinde
Babam, amcam, amcaoğulları
Bir arada üç ev
Kerpiçten, damı da toprak
Şimdi mi
Saymadım ama
O gün, o şirin bahçede
Baba, oğul, dede, torun, gelin, kız toplanmışız
Mutluluk, neşe ortak adımız
Elli, altmış kadar da varız

"Keşke gelemeyenler de olsaydı." dedik
Hele de görseydi aramızdan göçüp gidenler
Hepimizi bir arada
Bu neşeyle, mutlulukla
Birbirlerini daha iyi tanıdı çocuklarımız, torunlarımız

Söz, sohbet
Yedik, içtik her şeyi doğallığında
Bahçedeki iki ördek de
"Vak vak!" sesleriyle uğurladı bizi
Seneye de ağırlar
Umarız kız kardeşimin bu güzel bahçesi
Hepimizi
.............................................................

(2. Fotoğraf)

EKİNLER YEŞERMİŞ

Yollar
Uzayıp kıvrılan yollar
Bu yollarda çocukluğum, gençliğim var
Kenarında yemyeşil ekin tarlaları
Sararıp gidecek başaklar yaza kadar

Ağbeli'nde bir tarla
Aylardan nisan
Tarlada sarı çiçekli çiğdemler
Çıkarınca yumuşacık topraktan yavaşça büker boynunu
Her gelişinde baharın
Ben o sarı çiçekli çiğdemleri hatırlarım

Yollar
Özlenene kavuşturan yollar
Hep bu yollardan gittiler, köyü terk ettiler
Okuyup yazanlar, ekmek parası kazananlar

Yarısında yıkık evler
Kalanı otuz kırk hane
Üzerliği, çakırdikeni bile yok olmuş köyü bekler

Yollar
Eskiden toz toprak
Şimdi asfalt olan yollar
Yılda bir kere de olsa
Beni köyüme götüren yollar
Traktör altında kalıp yitip giden
Hüsne teyzenin öyküsünü
Yazmak, anlatmak için gittiğim yollar
Bu gidişimde dinledim
"Ah, bu yaşananları
Şu köyün öbür yönünde yatanlardan
Yıllarca önce uzun uzun dinleseydim" dedim
..........................

(3. Fotoğraf)

CEMİL İÇİN

"Bu güzel yüzlü çocuk
Sadık köyünün bir avlu duvarı dibinde
Ak kağıda poz verdiğinde lisedeydi
Ziyarete gelmişti halasını
Gezdik tozduk köyde bir hafta
Sonra mı
Sonra okuyordu İstanbul Üniversitesi İktisat'ta
Romanlardan oyunlar uyarlıyordu o yaşta

Daha sonra mı
Karanlık düşünceli adamlar
16 Mart 78'de kıydılar ona
İlk kez
Bir ölüm ağlattı beni o zamanlar
Kardeşi kardeşe düşman etmişlerdi
Yitip gitti
Gencecik fidanlar"
............................................................................

Numan Kurt