SONBAHARDA BİR PAZAR GÜNÜ

Dolaşırken dostun bahçesinde
Yaprakları sararmış, dökülmüş ağaçlar gördüm
Yaprakların
Çoğu serilmiş yere
Titreşir dallarda kalanlar
Ha düştü ha düşecek
Ne farkımız var bu ağaçlardan
Sonbaharındayız artık ömrün

Günlerden pazar
Dışarıda ılık bir sonbahar
İçeride yıllardır özlemini duyduğumuz soba
İçinde hamsi tava
Üstünde kestane çıtır çıtır
Isıtır odayı, salonu
Bilir gibi soba sıcağına özlemimizi
Yanar da yanar

Hiç oturmayan ev sahipleri
Atik Bey'in elinde sazı, dilinde memleketimin türküleri
Rasime Hanım'ın iş yapmaktan bir dakika dinlenmeyen elleri
Yalnız biz değiliz ağırlanan
Akşama dek arkası kesilmeyen
Onlara uğramadan geçmeyen
Komşuları, misafirleri

“İnsan” tükenir mi
Arkadaşlık, dostluk biter mi
Yeter ki özün doğru, yüreğinde sevgi olsun
Ne kazanır şu dünyada “Hep bana, hep bana!” diyenler
Sevgide, saygıda üstün tutulur
Paylaşmayı, başkaları için de yaşamayı
Bilenler

Mutlu oldum o gün
Kırk bilmem kaç yıldır görmediğim öğrencim Meryem'i görmekle
“Tanıdın mı beni Meryem?” dedim
Baktı baktı
“Hayır, bilemedim.” dedi
“Kimdi ortaokul son sınıfta Türkçe öğretmenin?” dedim
Adımı söyledi
"İşte o benim." dedim
Öyle şaşırdı ki sevincini, mutluluğunu
Gizlemedi

O dalında elma,iğde, ayva
Soba üstünde kestane, tavada hamsi bir yana
Böyle candan dostlar gerekiyor
İnsana
.....................................................
Numan Kurt

Kasım 2019