GÜZELLİKLER, DEĞERLER YOK MU OLUYOR ?

 

Öyle çoğaldı ki mutsuzluk veren olaylar

Hangi birini yazayım

Düşündüm, taşındım; dedim ki kendi kendime

Şu anda aklıma gelenleri anlatayım

Belki sinirlenirdik, tuhaf gelirdi bize

Yaşlı annelerimizin, babalarımızın oturdukları yerden kalkışları

“Canım ne var bu kadar oflayacak puflayacak

Bu kadar da ağır kalkılır mı oturduğun yerden?” diye

Meğer ne haksızlık edermişiz

“Siz de bir gün bizim yaşımıza geleceksiniz.” kahrını

Hiç mi dinlememişiz

İşte geldi yaşımız onların o zamanki yaşına

Başladı şikâyetler

“Kolum ağrıyor, omuzum tutulmuş, gece hiç uyumadım…”

Ve daha neler neler

Oysa ben

Severdim mutluluk anlarını yazmayı

Beni mutlu eden ne kadar sıradan yaşanmışlık varsa

Onları sizlere anlatmayı

Nereden esti bilmem

“Yoook yok!” dedim bugün

Öyle her mutsuzluğumu anlatacak değilim

Yazımı okuyan da diyecek "Bu adam da böyle her şeyden mutsuz mudur?"

Olur mu canım, mutluluklarım da çok ama

Ne zaman şu güzelim ülke esenliğe ulaşır

İşte benim gibi düşünenler daha mutlu olur

Oysa ne durumlara düştük

Öyle her şeyden mutluluk çıkaracak hal mi kaldı

Bakın bir çevrenize

Nerede kaldı o aydınlanma yıllarının

Siyah beyaz fotoğraflara yansıyan sadeliği

Şaşırıyorum bazen

Burası Türkiye mi

Yoksa bir Arap ülkesi mi?

Boşuna mı demiş atalar

“Ne Arap’ın yüzü ne Şam’ın şekeri"

Kirli sakallı, kara sakallı gençler

Ne kılık kıyafette bir uyum

Ne konuşmalarda bir düzgünlük var

Küfür olmuş her cümlenin virgülü, noktası

Her ortamda elden düşmeyen telefonlar da cabası

Böyle derken suçlamak da istemem

Ülkenin geleceği, çoğu pırıl pırıl gençleri

Onlardan ayrı tutarım ne yaptığını bilmeyenleri

Aklımın köşesinden geçmezdi

Öğretmenlerin, toplumun insanla uğraşan örnek kişilerinin

Böyle kravatsız, takım elbisesiz, kılıksız kıyafetsiz sınıfa gireceği

Onu da yaşadık

Bizler, girdiğimiz her okula

O okulun formasıyla başlardık

Gün geldi öğretmen olduk

Takım elbiseyi, kravatı görevde hiç çıkarmadık

Ne derseniz deyin bana

“Tutucu, kuralcı, eskilerden kurtulamamış”

Ne derseniz deyin

Ne öğrencinin ne de öğretmenin

Ben bu kıyafet başıboşluğundan hoşnut değilim

Şimdi omuz omuza

Birbirlerine olmadık lafı söyleyenler meydanlarda

“Hesap sormazsam namerdim” narası atanlar

Ve bu sözü söyleyenlere

“Sen kimsin?” diyenler

Sıralasam yıllar içinde karşılıklı ağır sözleri

Sayfa mı yeter

Kim mi bunlar

Adlarını yazmaya ne gerek var

Hani o meşhur söz var ya

“Arif olan anlar.”

Memleketinin derneği adına

“Anıtkabir’de buluşma” duyurusunu paylaşmış bir eski öğrencim

Altına, yorum kısmına Atatürk’e hakaretler yağdırmış bir aymaz

O kadar da çoğalıp cesaretlendiler ki

Hepsi din taciri, hokkabaz, madrabaz

İşsizlik, hayat pahalılığı, açlık sınırı altında yaşayanlar

Ve bir azınlık, ülkenin kaymağını paylaşanlar

Arabanız duruyor kırmızı ışıkta

Hemen bir çocuk

“Amca bir ekmek parası” diyor

Ya da kelle koltukta mendil, su satıyor

Bakın sokaklara, mahalle aralarına

İnsanlar kir pas içinde çöplerde

Atık madde arıyor

Sıralamakla tükenir mi olumsuzluklar, sayfalar tutar

Anadolu'da bir söz var

"Tuturuk da bizim köye kahya oldu." diye

Anlatılan şu ki, bir kadın köyüne muhtar olmuş geçmiş yıllarda

Onun için söylenmiş bu söz

Olur ya ne var bunda

Kimler neler olmuyor günümüzde

Şehitlerin kanında eli olanlar

Sakın şaşırmayın, şimdi "kurucu önder" oldular

Her olaya “at gözlüğü” ile bakanlardan değilim

“Doğru, yalnız benim doğrumdur.” diyenlerden

Hiç değilim

Ama sen, vatanını seviyorsan

Ömrünü yurduna adamış Atatürk’ü de seveceksin

Önder olan odur, bölücü başına "önder" demeyeceksin

Şehit yakınlarını, gazileri, Türk halkını üzmeyeceksin

Aklın yolu bir

Tüketmekten çok üreteceksin

Hep ileri mi atacaksın adımlarını

Bilimin, aklın değerini bileceksin

........................................................................................................................

Numan Kurt

13 Ekim 2025